Sąd nad Hipokratesem. Cyrk w Polsce

Od momentu w którym ukazała się informacją o deklaracji złożonej przez lekarzy na Pielgrzymce w Częstochowie czekałam na atak grupy ludzi, która w imię tzw. nowoczesnych poglądów na świat w coraz szybszym tempie relatywizuje publicznie znaczenie stosowania w życiu kanonów etycznych. Powodów do ataków jest mnóstwo. Poziom agresji jest wprost proporcjonalny do wzrostu deficytu jakiekolwiek tolerancji dla norm etycznych wprost wynikających z Dekalogu i nauczania wiary katolickiej. Etykę zastąpiły procedury i nakazy. No i mamy oficjalne wypowiedzi różnych karłów etycznych i karzełków. A także oficjalne stanowisko wiceministra zdrowia: „ Neumann przypomina, że lekarze podlegają prawu i naiwnym nazywa myślenie, że prawa boskie są ponad ziemskimi.- Chyba jedynym takim krajem jest Iran - powiedział minister. Neumann dodał, że jeśli lekarz odmówił pomocy, to pacjent powinien zareagować, składając skargę lub zmieniając lekarza. Wtedy - powiedział - resort będzie wyciągał konsekwencje, bo jeśli wiara zabrania komuś być lekarzem, to tym lekarzem nie będzie.”.
Cóż takiego uczynili lekarze? Ano napisali, że chcą leczyć ludzi zgodnie ze swoimi sumieniem i zasadami etyki chrześcijańskiej. Która zabrania odbierania życia ludziom. Wymieniają współcześnie promowane procedury takie jak: „Jeżeli decyzję taką podejmuje człowiek, to gwałci nie tylko podstawowe przykazania Dekalogu, popełniając czyny takie jak aborcja, antykoncepcja, sztuczne zapłodnienie, eutanazja, ale poprzez zapłodnienie in vitro odrzuca samego Stwórcę. 3. PRZYJMUJĘ prawdę, iż płeć człowieka dana przez Boga jest zdeterminowana biologicznie i jest sposobem istnienia osoby ludzkiej. Jest nobilitacją, przywilejem, bo człowiek został wyposażony w narządy, dzięki którym ludzie przez rodzicielstwo stają się "współpracownikami Boga Samego w dziele stworzenia" - powołanie do rodzicielstwa jest planem Bożym i tylko wybrani przez Boga i związani z Nim świętym sakramentem małżeństwa mają prawo używać tych organów, które stanowią sacrum w ciele ludzkim.”. Lekarze chcą mieć prawo do kierowania się w swoim zawodzie do sumieniem. No i mamy relatywizujący wszystko cyrk medialny. Często w chórku postępowców słychać głosy tych, którzy chętnie powoływali się na przynależność do Pokolenia Jana Pawła II…. A przekaz jaki ma płynąć do społeczeństwa jest prosty: lekarze nie maja prawa kierować się w życiu sumieniem – mają zachować narzucone im procedury bez względu na własne poglądy. Bo jak zaczną stosować się nie daj Boże do tego, co deklarują, to w Polsce będzie Sodoma i Gomora. A ludziom zacznie się odmawiać prawa do leczenia. Ba, zahamuje się postęp w medycynie. Podobno. Przekaz trafia do „nowoczesnych tworów ludzkich” –wystarczy poczytać komentarze na forach internetowych. Wyobrażam sobie, co się teraz będzie działo. Po deklaracji Neumana.
Przez wieki lekarze składali przysięgę Hipokratesa. A w niej deklarowali takie poglądy: „Będęstosował zabiegi lecznicze wedle mych możności i zdolności ku pożytkowi chorych, broniąc ich od uszczerbku i krzywdy. Nikomu, nawet na żądanie, nie podam śmiercionośnej trucizny, ani nikomu nie będę jej doradzał, podobnie też nie dam nigdy niewieście środka na poronienie. W czystości i niewinności zachowam życie swoje i sztukę swoją.”.Śledząc losy przysięgi Hipokratesa można zauważyć jak zmieniano znaczenie roli lekarza. Pod pretekstem konieczności pewnych udoskonaleń odstąpiono od jednej z najważniejszych zasad, którymi lekarz się powinien kierować w swojej misji leczenia ludzi. Deklaracja Genewska(1948 r.) wprowadziła taka zmianę; „ Zapis o czystości i niewinności życia lekarskiego nie został włączony do deklaracji – odtąd lekarz nie musiał ślubować, że będzie wzorem dla innych. Deklaracja dyskretnie otworzyła również furtkę dla eutanazji, nie wspominając ani słowem o uśmiercaniu chorych na własne życzenie. Oto co mówi na temat życia: „Zachowam najwyższy respekt dla życia ludzkiego od chwili jego poczęcia. Nawet pod wpływem groźby nie użyję mojej wiedzy lekarskiej przeciwko prawom ludzkości”.
Stosowanie się do zasad ustalonych przez Hipokratesa nie zahamowały postępu w medycynie. Rozwinęła się transplantologia, medycyna plastyczna i wiele innych zaawansowanych metod leczenia itp. Bo każda droga wiodąca do ochrony życia ludzkiego jest dobra i zgodna z misją lekarza. Bez względu na przekonania religijne. Problem pojawiają się jedynie wtedy, gdy z woli człowieka zmusza się lekarza do przeprowadzania zabiegów na jego życzenie. I tylko w tych przypadkach w których ingerencja jest niezgodna z prawem natury (niewierzący), czyli boskim (wierzący). Przedmiotem sporu nie jest też medycyna korekcyjna (powypadkowa, wady naturalne – w tym także związane z identyfikacja płci itp.) a jedynie przypadki „korekt” na życzenie. One nie ratują niczyjego życia. Nie leczą ciała. Mają pomagać „psyche”, bo ponoć dolegliwość owego pragnienia zmiany wymagającej interwencji lekarza jest dla pacjenta „nieznośnie dokuczliwa”. Zatem mamy uznać za prawo pacjenta do poprawy komfortu psychicznego kosztem łamania zasad moralnych lekarza. I wszystko „cacy”.
W ostatnich latach mamy wiele przykładów jak odejście od roli misyjnej lekarza na rzecz procedur (czytaj: wyższości kasy nad przyzwoitością) wpływa na wzrost skandalicznych przypadków odmowy leczenia w różnych placówkach. Odmów skutkujących śmiercią lub kalectwem pacjentów. Polecam wczytanie się w deklarację polskich lekarzy: tam znajdziecie właśnie lekarstwo na to, co bulwersuje wielu Polaków: nadrzędną nad procedurami misję ochrony waszego życia.
Zanim się rozpoczyna bezmyślną krytykę i zaczyna snuć wizje rzekomych zagrożeń dla misji lekarza należy zastanowić się, czy wizja idealnego medyka zaproponowana przez Hipokratesa miała głęboki sens czy nie. Sądzą sygnatariuszy deklaracji z Częstochowy przeprowadzacie bezmyślny Sąd nad ideą Hipokratesa.