„Jestem. Prochem zamkniętym w skorupie glinianego garnka.
Myślałem jeszcze wczoraj. Nie doczekałem poranku.”
Coroczna wyprawa na cmentarz. W miarę upływu lat jakby mniej tych, których spotykaliśmy wcześniej przy grobach rodzinnych czy znajomych. Za to często w tych miejscach pojawiły się tabliczki z danym tych, których jeszcze rok temu witaliśmy z uśmiechem. W mojej rodzinnej kwaterze przybył grób mojego brata. Upływ czasu.. Jedni odchodzą , a w ich miejsce pojawiają się dzieci w wózeczkach wiezionych przez rodziców odwiedzających groby swoich dziadków, pradziadków ,ciotek i wujków. Odwieczny cykl czasu.
W zadumie stajemy nad grobami. W nich pochowane jakże często są nasze nadzieje i marzenia związane nierozerwalnie z tymi, którzy odeszli. Więc pojawia się ciężar niespełnienia. Ale zaraz potem wracają wspomnienia: twarzy, gestów ,czułości. Zabawnych i dobrych. Najczęściej łaskawa pamięć przy grobach pomaga wyrzucić w niebyt złe emocje.
Moja babcia zmarła na początku XX w. na gorączkę połogową po urodzeniu mojej Mamusi. Dzisiaj spoczywa pomiędzy swoimi dwiema córkami. Miała zaledwie 23 lata. Cieszę się z decyzji mojej mamusi o ekshumacji babci. Za życia nie miała okazji przebywać długo z córkami. Połączyła je wieczność.
Grzejemy się w cieple płomieni zniczy. Wspominamy, modlimy się. Wedle potrzeb.
Kruchość życia opisują informacje z tabliczkami o długości życia pochowanych. Śmierć dopada nas w każdym wieku. A status materialny odzwierciedlony czasem w bogactwie nagrobka, nie ma przecież żadnego znaczenia. Znaczenie mają wspomnienia o dobrych ludziach i ich uczynkach. Ważne memento mori ,dla tych którzy są jeszcze odwiedzającymi cmentarze, a nie ich rezydentami.
I z tym przesłaniem wracamy do naszych domów. Od nas zależy, czy pozostały nam czas zwekslujemy na żywy kontakt z innymi. Wykorzystamy na ciepło uścisku, dobroć słowa ,życzliwość.
I w szalonym wirze życia, wciągającym nas do coraz szybszego, chocholego tańca potrafimy przystanąć. Bo na takim przystanku zwykle znajdujemy cenne okruchy Życia.
